Blog

Het debat ging van start met een of andere beperkte mevrouw (let op, geen mevrouw met beperkingen, die moeten we niet langs de zijlijn laten staan), die social media toch vooral zo erg vond voor de kindertjes: “Al die jonge moeders van tegenwoordig lopen met de kinderwagen en kijken alleen nog maar op hun mobiel. Ze praten helemaal niet meer met hun kinderen.”

Zo, in één klap waren kinderen enkel en alleen de verantwoordelijkheid van moeders en waren slechte moeders dat als gevolg van social media gebruik.  Hoi Middeleeuwen, we zijn er weer!

Houd je in

Hoewel geduld en zelfbeheersing  mij niet van nature zijn gegeven, wist ik mijn arm nog naar beneden te houden. Een arm in de lucht, had de mevrouw van de tv én de programmaleider beloofd, betekende namelijk een microfoon voor je snufferd en een kans om mee te praten. En dat moesten we absoluut doen, werd nog geen minuut voor de start van de uitzending benadrukt.

Voors en tegens

De zaal was verdeeld in een voor- en een tegenkamp (althans, de sprekers in de zaal, zij met een oormicrofoontje). En hoewel duidelijk moge zijn dat ik mij eerder thuis voel in het voor- dan in het tegenkamp, was het niet het feit dat we het met elkaar oneens waren, wat een probleem was.

Loze praat

Nee, vooral de toon van de mensen die contra waren werkte me eindeloos op de zenuwen. Los van slechte argumenten, oppervlakkige onzinvragen van de presentatrice en grenzeloze overdrijvingen van misters en misses contra’s, was het

“jullie zijn niet goed bezig met je social media, gelukkig snappen wij dat wel. Je moet in therapie, je doet het teveel, je hebt een probleem….etc. etc.”

Waar ik me eindeloos over zat op te vreten. Uhm wie de fuck ben jij dan?

Vroegah

En seriously guys? Ooit toen iedereen thuis een televisie kreeg, hingen wij jongeren (want dat was ik toen) eindeloos én laveloos urenlang….dagenlang voor die tv. Zeurpietjes beweerden toen al dat dit rete-slecht was voor onze ontwikkeling. Azijnpissers zoals de oude meneer in de uitzending die zei: “Er wordt niks belangrijks meer besproken,” zagen er toen ook het begin van het einde in.

Alsof er ooit een tijd is geweest dat álle gesprekken áltijd over belangrijke onderwerpen gingen. Alsof de telefoon of face-face-contact niet ook vooral onzinpraat opleveren. Helemaal niet erg, wie wil nou de hele dag belangrijke dingen zeggen. 90% van alle gesprekken is gewoon onzin. Such is life!

En laten we nog eerlijker zijn. Ooit werd wat toen over televisie en nu over internet wordt gezegd, ook over boeken gezegd. Het zou de jongeren voor galg en rad laten opgroeien al dat lezen. The more things change, the more they stay the same it seems.

Het meest op de zenuwen werkte nog wel de jongen meneer Molleman en mevrouw Oud. Beide niet al te oud (hoewel de naam van de laatste anders doet vermoeden) en beide vol oordelen en veroordelingen over hoe anderen met social media om zouden moeten gaan en over de waarde van de contacten en authenticiteit van de medemens en vergeet ook vooral niet fatsoen, dat hadden wij social media’ers niet meer. Want meneer en mevrouw bleken – en niemand had mij dat verteld – de maat der dingen.

Projectie baby

Waar ik me aan ergerde? Deze 2 waren blijkbaar niet in staat om als volwassenen om te gaan met het medium internet. Prima of eigenlijk vervelend (voor hen). Maar om dan te stellen dat iedereen die dat wel kan een probleem heeft en iets anders moet gaan doen is op z’n zachts gezegd aanmatigend. Onaantrekkelijk hoor kinders, probeer het volgende keer lekker bij jezelf te houden.

Waarom zat ik er eigenlijk?

De redactie van Debat op 2 had een mail gestuurd naar 42bis of we mensen wisten, met een sterke mening, die wel in het publiek wilden zitten. Meninkjes heb ik wel, no problem. En ach, zolang het in Utrecht is, wil ik best even komen hangen. Maar Debat op 2 wilde gewoon vulling. Niet erg hoor, maar wees dan duidelijk. De handen schoten aan alle kanten de lucht in (absoluut niet alleen de mijne gelukkig), maar niemand kreeg een kans. Zonde want de discussie had scherper, interessanter en leuker gekund.

Beperkt

Nóg veel jammerder was de insteek: social media (en daarmee bedoelden ze Facebook en Twitter – want meer kenden de debat op 2 prutserts niet), goed of slecht?  Pffff. Wat voor stomme vraag is dat nou weer? Social media zijn er (of is er, wat jij graag wil). Kunnen we het niet liever hebben over de onomkeerbare impact die het heeft op onze maatschappij? Over de Arabische lente? Over zelfmoorden die zijn voorkomen op allerlei plekken omdat mensen in social media een plek vonden waar ze hun verhaal kwijt konden. Of over hoe de politiek dichterbij komt (niet dat ik daar nou voor ben, maar toch) door social media. Of over hoe je vrienden kunt worden met mensen die niet in jouw kringen, stad en zelfs land hangen. Mensen die je anders nooit zou hebben gesproken of gezien. Meningen waar je anders nooit mee geconfronteerd zou worden.

En de nadelen mogen natuurlijk ook besproken worden: digitaal pesten, bedreigingen, het idee van anonimiteit dat soms leidt tot schelden en dreigen, de privacy die onder druk staat bij commerciële partijen en nog meer van dat moois.

Dit was een niksgesprek. Bij een niksprogramma. Met niksargumenten. En een nikspresentatie.

Zonde van mijn tijd. Maar als je je echt verveelt, mag je het zelf constateren. Ik raad het af #dislike